بوی کاهگل، آواز پرنده

امروز به روانپزشک مراجعه کردم. حدود نیم ساعت خلاصه ای از عمر بیست و سه چهار ساله ام و بالا پاییناشو برای دکتر تعریف کردم. نتیجه تا سه هفته آینده به این صورت شد که به نظر نمیاد به دارو احتیاجی داشته باشم.

باید با تمام توانم از خودم مراقبت کنم. خودمو حتی ذره ای قاطی درگیری های والدینم نکنم. و صرفا نقش فرزندیم رو ایفا کنم، نه چیزی ورای این! باید یاد بگیرم در سایه منطق با شجاعت و احترام از تمامیت خودم، از آزادی و هویتم دفاع و مراقبت کنم.

یاد حرف استادم افتادم که بهم میگفت:"سفر زندگی تو با والدینت فرق میکنه. تو باید متوجه این قضیه باشی!" بعلاوه لازمه که یادآوری کنم که باید متوجه مسافر بودنمم باشم!